De rapportgesprekken hebben plaatsgevonden, fijn om te zien en horen hoe onze kids het hebben op school. Het liefst hoor ik, net zoals elke ouder dat onze kinderen geliefd zijn, vriendjes hebben, niet pesten of gepest worden en zichzelf durven en vooral mogen zijn. Al zodra het rapport mee naar huis mag betrap ik mijzelf er op de cijfers een beetje links te laten liggen maar vooral te lezen, te voelen of deze juf of meester ons kind ‘echt’ ziet.
Toch weet ik wel dat de juf of meester het tijdens dit gesprek ook graag met mij en onze kinderen heeft over de feiten, de cijfers, het presteren in de schoolse setting. Uiteraard begrijp ik dat, dat is immers vooral waarom kinderen naar school gaan en wat er ‘hoort’.
Onze dochter kwam thuis met haar rapport, er stond in wat ik herken aan haar. Dingen die haar uniek maken, waar ik trots op ben en die haar maken tot wie zij is. Jammer genoeg las ik meteen dat deze dingen blijkbaar niet passen in de schoolse setting en waar de juf of meester dus niet van ziet dat dit hoort bij deze leuke meid. Er gebeurde iets met mij, ik herkende het meteen, mijn gevoelens van vroeger projecteerde ik op het rapport van onze dochter. ‘In een eerdere post liet ik je al weten dat er in mijn rapport ooit stond dat ik teveel droomde, dit werd voor mij iets negatiefs terwijl het mijn grootste kracht is gebleken’.
Op de dag van het rapportgesprek was onze dochter ziek, toch mocht ik komen. Vooraf vroeg ik onze dochter of zij nog dingen had die zij wilde aankaarten bij de juf. Al lang blij dat ze niet mee hoefde vertelde zij mij dat ze buiten 1 punt geen ideeën had over het gesprek.
Daar aangekomen, nogal gehaast (en je hebt maar 10 minuten) gaf ik direct toe dat wat er in haar rapport stond mij raakte maar dat dit ook met mijn eigen projectie te maken heeft. Gelukkig nam de juf mij serieus en hebben we een mooi gesprek gehad over wat belangrijk is op school, cijfers of mogen zijn wie je bent (uiteraard binnen de schoolse kaders). Ik ben er uit eigen ervaring van overtuigd dat cijfers niets zeggen over wie jij uiteindelijk bent, zult worden of mag gaan doen met jouw leven. Kijk naar mij, verlegen, middelmatige, dromende Ilse. Dat middelmatige en dromerige….helemaal prima, ook of juist dat mag er zijn. Maar ik denk dat er aan dat stukje verlegen ook op school best al bewust of onbewust wat mee gedaan had kunnen worden. Misschien alleen al door de negatieve woorden rondom mijn zijn achterwege te laten (dromer). Een half uur later stond ik buiten, de volgende ouders al lang wachtend op de gang. De juf heeft mij geen moment het gevoel gegeven dat we op moesten schieten.
Ieder mens/kind heeft talenten, alleen voor ons is het soms de kunst om ze te zien of om te denken. Niet binnen de kaders passen, helemaal prima, prachtig juist! En als wij als volwassenen het niet prachtig vinden of niet vinden passen binnen een bepaalde setting, ga er dan alsjeblieft met zorg mee om. Want kinderen vangen alles op, vooral negatieve opvattingen rondom hun zijn. En voordat je het weet stopt het kind deze vaardigheid in een laatje om er misschien wel nooit meer uit te komen.
Ontzettend fijn dat ik met coaching en begeleiding, ponypowervoorkids en Boerderijck ponyclub kinderen mag ondersteunen met sociale vaardigheden, maar diep van binnen baal ik ervan dat het blijkbaar nodig is. En ik besef mij heel goed dat lang niet iedereen deze cursus kan bereiken omdat er een financieel plaatje aan hangt. Er spookt al een tijd door mijn hoofd dat ik de opleiding binnenstebuiten leren wil gaan volgen, na deze opleiding ga je hele klassen begeleiden met de paarden om groepsgewijs te werken aan sociale vaardigheden, samen met leerkrachten en ouders.
Mijn talent/soms beperking is dat ik ontzettend veel dingen wil ondernemen en me niet op 1 ding focus, maar ik merk dat deze wens vaker in mijn hoofd bovenkomt dus wie weet 🤍
