Van de Keulseweg naar (jeugd)zorgboerin
In 2021 was het zover: na mijn gesprek met Remon en Miranda mocht ik mijzelf officieel equine assisted coach noemen. En het mooiste was, ik mocht mijzelf niet alleen zo noemen, ik vóélde mij ook echt bevoegd en bekwaam! Bijna tegelijkertijd met het behalen van mijn diploma kochten we onze boerderij en verwelkomden we onze paarden, Bas en Jumper.
Het was volgens mij tijdens het schrijven van mijn eindverslag dat mijn man en ik besloten onze onderneming “de Boerderijck” te noemen. Het was bijzonder om te praten over onze onderneming, die nog niet eens ingeschreven stond bij de Kamer van Koophandel, maar voor ons al helemaal volwaardig voelde.
Met enthousiasme en vertrouwen verliet ik de Keulseweg, want hoewel het een open en kritisch eindgesprek was, gaven de feedback, tips en steun van daar mij spreekwoordelijke vleugels. Hoe naïef ik toen nog aan het begin van deze hobbelige, maar vastberaden reis stond! Met wat ik nu weet, geloofde ik af en toe wat minder sterk in mijn plannen, maar dat gevoel kwam toch altijd weer krachtiger naar boven.
Het opzetten van een coachpraktijk en zorgonderneming is namelijk een hele klus/reis. Remon had me dan ook gewaarschuwd: “Een goede coach, zorgverlener of ervaringsdeskundige zijn, maakt je nog geen (of misschien juist geen) goede ondernemer.” Hij zei: “Ilse, zoek ondersteuning in het ondernemerschap.”
Op dat moment dacht ik nog, vol zelfvertrouwen en met mijn hoofd in de wolken: “Ach, ik heb toch prachtige plannen, een boerderij, goede opleidingen en een kundige man. Wat kan er misgaan?”
Nu, ruim drie jaar later, denk ik terug aan de praktische tips van de Keulseweg en realiseer ik me mijn naïviteit op dit gebied. Maar aan de andere kant: zonder die naïviteit had ik nooit gestaan waar we nu staan. Het is hard werken, bijstellen, en omgaan met vervelende regels die me soms laten wankelen en mijn innerlijke criticus even aan het roer laten… maar gelukkig altijd maar kort.
Gelukkig ben ik altijd blijven geloven in wat we doen. Op mijn pad zijn fantastische mensen gekomen die mij ondersteunen bij zaken die ik kan uitbesteden—zaken waar ik niet goed in ben of die ik gewoon niet leuk vind. Dus ja, Remon had hierin gelijk.
Zo blijft de Boerderijck zich ontwikkelen, soms bewust, soms op gevoel en vaak uit noodzaak.
Onlangs ben ik toch gestart met het EVC-traject, want ja, die regels waar ik normaal zo makkelijk omheen laveer, laten zich hier niet omzeilen. Natuurlijk komen kinderen op verschillende manieren bij ons terecht qua financiering, maar ik merk dat een SKJ-registratie toch heel fijn en vaak noodzakelijk is om ouders en kinderen écht te ontzorgen en er voor iedereen te kunnen zijn.
